και βουνό και θάλασσα

Και πέρασαν οι μέρες. Ηρθε και έφυγε η Ανοιξη. Εις το βουνό εκεί ψηλά ο αποχαιρετισμός της




Προσπαθεί η φύση. Εμείς δεν βοηθάμε

Πόζα στο ξέφωτο. Πίσω η χαράδρα. Μόνο με τα πόδια για βαθειές ανάσες.

Αλλαγή σκηνικού. Κάτι που να ταιριάζει με το καλοκαίρι.

Δεκαετία του 50. Από την Ραφήνα δυό καΐκια το Αγγέλικα και το Φρειδερίκη πήγαιναν τον κόσμο στα Στύρα. Στη μέση της διαδρομής ένας ξερόβραχος η Δίψα. Εκεί συνήθως έσπαγαν και τα συρματόσχοινα του πηδαλίου. Μετά από τον πανικό το ταξίδι συνεχιζόταν κανονικά με την λαγουδέρα. Ο μπρατσωμένος πηδαλιούχος επικοινωνούσε με αγριοφωνάρες με τον μηχανικό, πού χωμένος στο αμπάρι προσπαθούσε να τιθασεύσει την μηχανή. Δύο με τρεις ώρες μετά, ανάλογα με τον καιρό, το καΐκι έφτανε στα Στύρα. Οι πάντοτε ζαλισμένοι και καμμιά φορά μουσκεμένοι επιβάτες του πατούσαν στη στεριά και με βαθειές ανάσες ανακούφισης, ξεκινούσαν τις διακοπές τους.

Από μακριά ήπιος

Από κοντά αγριεύει

Σε όλες τις περιπτώσεις επιβλητικός

Μέριασε βράχε να διαβώ. Κάνε τον γύρο μηδαμινέ

Καλές θάλασσες σε όλους