Για να μην ξεχνάμε.....

Πολύ παλιά ανεβαίναμε με τα ποδήλατα, τις κούρσες. Ακόμα και σήμερα συνάντησα δυο-τρείς και τους ζήλεψα.... Αυτούς που ξεκινάνε από κάτω και με ρυθμό ανεβαίνουν. Άλλα όμως είχα στο νου μου καθώς άλλαζα ταχύτητες για να κρατήσω το μοτεράκι στην ροπή του.
Και δυστυχώς επαληθεύτηκα.

Από τις πιο όμορφες αναβάσεις, σε προηγούμενες δεκαετίες. Την καταργήσανε για να προφυλάξουν, λέει , τον εθνικό δρυμό και τους αναβάτες. Μετά αφήσαμε την Πάρνηθα να καεί.

Η εικόνα προς την ανατολή. Στο βάθος η πολύπαθη Πεντέλη, η θάλασσα και η Εύβοια

Ανεβαίνοντας η Αθήνα όλο και πιο όμορφη φαίνεται....

Φτάνοντας στην Αγία Τριάδα. Θλίψη. Η μισοκαμένη ρεματιά στα δεξιά προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα.

Η θέα από το μπαλκόνι του καταφύγιου . Κομμάτι αθέατο από την Αθήνα. Αυτό το κτίσμα στο βάθος το βλέπουμε από την Αθήνα. Δυστυχώς

Εξω από το καταφύγιο. Ευτυχώς το μικρό αυτό κομμάτι του πυρήνα έμεινε ανέπαφο.

Πορεία βόρεια-βορειοδυτικά προς το radar του πολεμικού ναυτικού

Η βοριοδυτική πλευρά. Καμένα βλέμματα, απαισιοδοξία και επιστροφή.

Προς ποιά κατευθυνση ;